starania w obrębie prawa nieodwołalnie skończą się odebraniem Iriny nie tylko ojcu, ale matce. - Czyli w sumie jeszcze większą biedą. - Możliwe. - Nigdy przedtem nie wypytywałem cię - rzekł wolno Novak - bo nigdy nie chciałem wiedzieć zbyt dużo na temat twoich metod działania... Allbeury się uśmiechnął. - A o co chcesz mnie poprosić? Żebym przekroczył ramy prawa? - Tylko o to, żebyś postarał się jakoś pomóc. Bo moje przeczucia są wprawdzie zgodne z przeczuciami Clare i Maureen Donnelly, ale daleko na tym nie zajedziemy. Nie widziałem, żeby Patston krzyczał na córkę, a tym bardziej ją krzywdził. - Czyli powtórzmy jeszcze raz. - Allbeury zerknął do notatek. - Nie widziałeś, żeby kiedyś z nią wychodził, nawet w weekendy, co samo w sobie niewiele znaczy. - Zdecydowanie. - A tym, co wyraźnie nas obu martwi - rzekł Allbeury znacznie posępniejszym tonem - jest to, że owe dwie wizyty w szpitalu Waltham General mogą być zaledwie wierzchołkiem góry lodowej. - Pani Patston boi się nie tylko swojego męża, ale także utraty córeczki. - I z tego strachu może nie zawieźć już Iriny na pogotowie, nawet jeśli będzie to konieczne. ~*~ - Robin prowadzi jakieś dochodzenie na własną rękę - powiedział później Novak Clare. Zadzwonił do niej na komórkę, gdyż spędzała wieczór u swojego prywatnego pacjenta Nicka Parry'ego. - A to dobrze? Czy on zawsze tak postępuje? Pacjent, młody człowiek o mizernej twarzy i wesołych oczach, skończył właśnie grać w internetowego pokera z partnerką z Fidżi i jeździł tam i z powrotem wózkiem, przygotowując kawę. - Powiedział, że niczego nie obiecuje. Ale chyba się przejął. - Mam nadzieję, że nie traci czasu. - To cdowiek ostrożny, kochanie. I dobrze wie, co robi - No i świetnie. Dziękuję, że spróbowałeś. - Chyba nie mieliśmy wyboru. - Kawa gotowa! - obwieścił Nick Parry od progu. Clare schowała telefon do torebki. - Ale coś mi się zdaje, że potrzebujesz czegoś mocniejszego. Clare się uśmiechnęła. - Czuję się doskonale. - Nieprawda. - Poczekał, aż weźmie swój kubek. - No? Gadaj, co ci leży na wątrobie. Wiesz, zawsze potem jest ci lepiej. Znowu musiała się uśmiechnąć. Parry powiedział jej