Warning: file_get_contents(http://hydra17.nazwa.pl/linker/paczki/frdl.katowice.pl.txt): failed to open stream: HTTP request failed! HTTP/1.1 404 Not Found in /home/hydra7/ftp/frdl.katowice.pl/paka.php on line 5
- W porządku. Ja zostaję. Czuję w kościach, że coś będzie.

- W porządku. Ja zostaję. Czuję w kościach, że coś będzie.

  • Agapit

- W porządku. Ja zostaję. Czuję w kościach, że coś będzie.

04 March 2021 by Agapit

- Ja też. Blaque radził, żebym usiadła na widowni. Na wszelki wypadek zajrzę za kulisy. Emmett nie był zachwycony tym pomysłem. Na szczęście Rosalie zajęła jego uwagę, a Bella natychmiast to wykorzystała. Dyskretnie wymknęła się z loży i poszła w stronę damskiej łazienki. Gdy miała pewność, że nikt nie zauważy, błyskawicznie skręciła na klatkę schodową i zaczęła schodzić na dół. Miała nie więcej niż dziesięć minut. Za kulisami panowało zwykłe podczas antraktu zamieszanie. Ani pracownicy obsługi, ani aktorzy zajęci zmianą kostiumów nie zwrócili na nią najmniejszej uwagi. Mogła więc swobodnie się rozejrzeć. Wprawdzie nie zauważyła niczego podejrzanego, ale mrowienie między łopatkami nie ustępowało. Drzwi do garderoby Tanyi były uchylone. Aktorka dostrzegła ją i po chwili wahania zawołała: - Lady Isabell! Nie wypadało udawać, że nie słyszy, więc chcąc nie chcąc, stanęła w progu. - Dobry wieczór, panno Denlai. Jej Książęca Wysokość nie mogła przyjść osobiście, ale mogę panią zapewnić, że jest zachwycona pani grą. - Miło mi. - Tanya nie przestawała robić makijażu. - A co pani myśli o sztuce? - Ach, jest porywająca! A Julia w pani wykonaniu to popis prawdziwego mistrzostwa. Aktorka podziękowała skinieniem głowy. Odłożyła kredkę, którą malowała oczy, i wstała od lustra. - Pewnie pani wie - powiedziała, patrząc Belli prosto w oczy - że jestem w show biznesie bardzo długo. Mam go we krwi. I chcę pani powiedzieć, że komediant zawsze rozpozna drugiego komedianta. Bella zachowała spokój. - Na pewno - odparła z uprzejmym uśmiechem. - Jeszcze nie zdecydowałam, czy panią lubię, ale na pewno pani nie ufam - wypaliła Tanya, poprawiając rękaw sukni. - Za to bardzo lubię i szanuję Edwarda. To jeden z niewielu mężczyzn, których zaliczam do swoich przyjaciół. Bella potrafiła docenić szczerość. Nie mogła odpłacić się Tanyi tym samym, ale postanowiła odsłonić się na tyle, na ile pozwalał rozsądek. - Chcę panią zapewnić, że także dla mnie Edward jest kimś wyjątkowym. Kimś, na kim bardzo mi zależy. Tanya milczała, ważąc jej słowa. - Sama nie wiem dlaczego, ale wierzę pani. - Po chwili dodała, kręcąc głową: - Nie rozumiem, czemu odgrywa pani Jane Eyre, ale pewnie ma pani swoje powody. Musiały przerwać rozmowę, bo inspicjent wzywał aktorów na scenę. Tanya w mgnieniu oka stała się Julią. Przechodząc obok Belli, odezwała się scenicznym głosem swojej bohaterki: - Kochana, przecież dobrze wiesz, że w beżowym wyglądasz fatalnie. Kiedy zniknęła w mroku kulis, Bella odetchnęła z ulgą. Dostała dobrą nauczkę. Jej maska nie była tak szczelna, jak jej się zdawało. Szybko pokonała schody, ale i tak nie zdążyła na początek drugiego aktu. Usłyszała brawa, którymi publiczność powitała aktorów, a zaraz potem stłumiony huk eksplozji. Niespodziewanie teatr pogrążył się w ciemnościach. Z dołu dochodziły okrzyki zaskoczonych widzów. W królewskiej loży ochrona natychmiast otoczyła Cullenów ciasnym murem. Zewsząd dobiegał szczęk odbezpieczanej broni. - Zostańcie na miejscach - nakazał Emmett. - Wy dwaj, za mną! Po omacku wydostali się do foyer. - Poszukajcie jakieś latarki - rzucił wściekły, nerwowo grzebiąc w kieszeniach. Po chwili znalazł zapalniczkę. - Niech ktoś natychmiast biegnie do radiowęzła. Trzeba uspokoić ludzi, bo zaraz zaczną panikować. Ledwie zdążył to powiedzieć, z głośników popłynął zmysłowy głos Tanyi: - Panie i panowie, zostańcie na swoich miejscach. Mamy chwilowy problem z zasilaniem. Radzę wykorzystać okazję, by bliżej poznać sąsiada... Widownia zareagowała nerwowym śmiechem. - Dobra dziewczynka... - mruknął Emmett. - A teraz biegiem! Trzeba sprawdzić bezpieczniki. Bella nie wróciła! Edward myślał o tym obsesyjnie, kręcąc się niecierpliwie w fotelu. Obok niego Aleksander szeptem uspokajał Alice. Tymczasem jego Bella błąka się sama w ciemnościach. Nie może jej tak zostawić. Bez namysłu ruszył w stronę wyjścia. - Wasza Wysokość! - Masywny ochroniarz od razu zastąpił mu drogę. - Proszę pozostać na miejscu. - Odsuń się! - Edward! - Głos Carlise’a był cichy, ale stanowczy. - Proszę cię, usiądź! Za chwilę będzie już po wszystkim. - Isabella nie wróciła! Cisza. - Emmett się tym zajmie. Edward nie zamierzał czekać. Nie pozwalał mu na to honor i poczucie obowiązku. Tam była kobieta, którą kochał. Zdecydowanym ruchem odsunął ochroniarza i poszedł jej szukać. Stała na schodach z bronią gotową do strzału. Szybko analizowała, co powinna robić: biec na górę do loży Cullenów, czy na dół, by sprawdzić zasilanie. Rozsądek nakazywał zrobić to drugie, ale serce mówiło co innego. Posłuszna jego głosowi, postanowiła sprawdzić, czy Edward jest bezpieczny. Zdążyła pokonać dwa stopnie, gdy na dolnym podeście cicho skrzypnęły drzwi. Skierowała lufę w dół i ostrożnie przechyliła się przez poręcz. Poniżej ktoś przyświecał sobie malutką latarką. Bezszelestnie pokonała resztę stopni i zaczaiła się w rogu. Po chwili usłyszała ostrożne kroki. Wychyliła się nieznacznie. W jej stronę szedł mężczyzna, z którym rozmawiała w muzeum. Miał na sobie granatowy kombinezon pracownika obsługi technicznej, w ręku niósł skrzynkę z narzędziami. Widząc tak profesjonalny kamuflaż, pokiwała głową z uznaniem. Spokojnie odczekała, aż ją minął, po czym wysunęła się z ukrycia i przyłożyła mu lufę do żeber. - Spokojnie - powiedziała półgłosem. - Przepraszam, że witam pana w taki sposób, ale wolałam nie ryzykować. - Mademoiselle! - Głos miał opanowany, lecz wiedziała, że musiał być wściekły, że dał się podejść kobiecie. - Podobno miała się pani trzymać dziś z boku. Cofnęła rękę, ale broń nadal miała w pogotowiu. - Lubię wiedzieć, co się dzieje. Udało się panu wywołać spore zamieszanie - pochwaliła. - Szykuje pan dalsze niespodzianki? Czuła, że jest gotowy zabić. Wolała jednak nie ciągnąć go za język, by nie wzbudzić podejrzeń. - Jeśli nadarzy się okazja - burknął niechętnie. - A teraz przeproszę panią i wrócę do pracy. - Oczywiście. - Nie mogła go dłużej zatrzymywać. Najważniejsze, żeby jak najszybciej opuścił teatr. - Czy chce pan, żebym pomogła mu bezpiecznie wydostać się z budynku? - Dziękuję, to już zostało załatwione. Doskonale. Proszę powiedzieć szefowi, że moja akcja nie będzie aż tak spektakularna, ale równie efektywna. Właśnie mieli się rozejść, gdy na górze stuknęły drzwi. - Isabella! Słysząc głos Edwarda, zamarła. Domyśliła się, że człowiek Blaque'a sięga po broń, więc bez chwili namysłu chwyciła go za ramię. - Nie bądź głupi - syknęła. - Jest ciemno, spudłujesz i zepsujesz mi robotę! Wyłącz to cholerne światło! Sama to załatwię. Nie przekonała go, ale nie było czasu na dyskusje. Tak szybko, jak było to możliwe, pobiegła w stronę schodów. - Edward! - Nie musiała udawać niepokoju. Niemal drżąc, rzuciła mu się w ramiona i osłoniła go własnym ciałem. - Isabella! Co tu robisz?

Posted in: Bez kategorii Tagged: jak namalować kreski eyelinerem, przygarnij faceta, artur boruc sara mannei,

Najczęściej czytane:

żyje, że skok w ...

morską kipiel niekoniecznie musiał zakończyć się śmiercią. Opowiedział już rozmowę z nią, ale oczywiście czeka go jeszcze oficjalne zeznanie. Hayes wypytywał, czym się kierował, jadąc do Point Fermin. ... [Read more...]

wydawały się niesamowite, bezcielesne.

Nie ma jej tu. i nigdy nie było. Wszystko sobie wyobraziłeś. Czerwona sukienka to symbol. Jennifer, która skacze w bezdenną czerń z upiornego molo... Dobry Boże, co z nią? ... [Read more...]

199

niedomagań nie były naturalne. Więc po tym upiornym poranku ze zmarłą babcią Caitlyn znalazła ukojenie u boku swojego wymyślonego przyjaciela. Wciąż o nim mówiła, aż matka zabroniła jej o nim wspominać. Wszyscy sugerowali, że Caitlyn potrzebuje fachowej pomocy, ale Berneda nie przyjmowała tego do wiadomości. Co w tym złego, że córka wymyśliła sobie przyjaciela? Dziecięca zabawa, i tyle. Niewidzialny Griffin towarzyszył Caitlyn, gdy znalazła rannego Charlesa. Wymyślony przyjaciel czy pierwsze objawy schizofrenii? Jakie to ma znaczenie? Caitlyn była kopnięta. A po wypadku na łodzi jeszcze jej się pogorszyło. Myśląc o Caitlyn, Atropos cięła zdjęcia Cricket i Sugar. Zdjęcie Cricket wzięła z jej prawa jazdy, dziewczyna kiepsko na nim wyszła, ale Atropos nie miała wielkich wymagań. Odcięła głowę Cricket i przyczepiła ją do ciała owada... tak, to niezły pomysł. A co do Sugar, tej kurwy... Atropos użyła zdjęcia polaroidowego, które znalazła w portfelu jej kochanka... naga Sugar wyciągnięta na łóżku. Zdjęcie przyprawiało ją o mdłości, ale świetnie pasowało do połamanych opadających gałęzi drzewa Biscayne’ów. Z rozkoszą okaleczyła to cholerne zdjęcie, odcinając Sugar piersi i krocze. Oba fragmenty przykleiła do niewielkiej torebeczki po cukrze, którą wzięła kilka dni temu z kawiarni. Głowę Sugar wsunęła do środka, tak że wystawały tylko jej oczy. Idealnie. Teraz można zawiesić je obie na odpowiednich niciach życia. Mała Cricket z czułkami, skrzydełkami i owadzimi nogami. Atropos przypięła ją do właściwej gałęzi i pociągnęła nić życia do głównego pnia drzewa. Potem do tej samej powykręcanej gałęzi przymocowała drugą nić i torebkę po cukrze z cyckami i cipą Sugar. Popatrzyła z podziwem na swoje dzieło, ale tylko przez chwilę. Miała jeszcze dużo pracy, a czasu coraz mniej. Rozdział 32 Adam nie poszedł prosto do samochodu. Po wyjściu z domu Kacie Griffin rozejrzał się po podwórku. Nie znalazł nic szczególnego poza kilkoma świeżymi plamami oleju w garażu. Potem ścieżką między drzewami poszedł nad rzekę. Dom stał tuż nad wodą, z werandy rozpościerał się widok na drugi brzeg, gdzie mieściła się posiadłość Oak Hill. Nie było przystani, ale wśród wysokich traw ktoś ukrył kajak, w środku leżały wiosła i latarka. Latarka wyglądała na nową, działała, do światła zaraz zleciały się brzęczące owady. Zgasił latarkę i popatrzył na ciemniejącą wodę. Wyczuwał jakieś zło. W mroku czaiło się coś złowieszczego. Coś, co jak cień prześladowało Caitlyn. Coś? Coś? A może wszystko? Spędził w domu kilka godzin w nadziei, że ktoś się pojawi - Kacie, Kelly czy ktokolwiek inny. Poszedł znów na brzeg i przez nieuwagę wszedł do wody, potem usiadł na płaskim kamieniu i, przyglądając się drobnym falom na rzece, myślał o Caitlyn. Zależało mu na niej. Bardzo zależało. Choć nie powinien sobie na to pozwalać. Była pierwszą kobietą od czasów Rebeki, której pozwolił zbliżyć się do siebie. Była też najbardziej skomplikowaną kobietą, jaką znał. Chcesz chyba powiedzieć: najbardziej sfiksowaną. Caitlyn i Kelly. Bliźniaczki. Tak podobne, a jednak, jak twierdziła Caitlyn, tak różne. Kelly nie żyje. Przynajmniej wszyscy tak myśleli, wszyscy prócz Caitlyn. Jednak ciała Kelly nigdy nie odnaleziono. Rodzina urządziła symboliczny pogrzeb na tym samym 200 ... [Read more...]

Polecamy rowniez:


1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 Następne »

Copyright © 2020 frdl.katowice.pl

WordPress Theme by ThemeTaste